De achtertuinen van de Havezatelaan en de Borgelerhofweg grenzen aan elkaar en vormen samen een lange groene strook. Op de grens van de percelen aan weerszijden staan diverse bomen en hoge struiken. Van tijd tot tijd huizen er eekhoorns in die singel van bomen en struiken en zo ook in enkele seizoenen rond het jaar 2000. Ze springen van tak tot tak en van boom naar struik door de singel.

In die jaren staan bij ons op het achterterras een aantal forse canna’s in potten. Omdat het tropische planten zijn staan ze daar alleen in het vorstvrije deel van het jaar. ’s Winters bewaar ik ze – volledig teruggesnoeid – in mijn aanhangwagen met huif in de garage en geef ze daar dan alleen een paar keer een beetje water.

Een enkele keer scharrelt er ook een eekhoorn door onze achtertuin en over ons terras, dat is wat ik weet.

In de maand mei van zeg het genoemde jaar haal ik de cannaplanten weer uit de garage en zet ze onder een afdak om ze weer aan de buitenlucht te laten wennen. Zoals vaker is er rond de canna’s in de pot een klein beetje onkruid opgeschoten. Eén spriet onkruid ziet er wat anders uit en ik trek deze er – gelukkig voorzichtig – uit. Verhip, het is een ontkiemde walnoot! Het laat zich voor mij raden wat er is gebeurd: een eekhoorn heeft de walnoot als wintervoorraad verstopt in de zachte potgrond rond de canna.

Wat te doen?

De indeling van mijn tuin is al bepaald en ik bedenk waar ik de walnootstek daarbinnen een geschikte vaste plek kan geven, mocht ie gaan groeien. De plek die ik kies staat nog vol woekerende vaste planten, maar daar kan ik gerust een stuk van rooien! Maar er zal wel bescherming om de stek moeten staan, want anders zal hij snel overwoekerd raken. Ik snij de bodem uit een zwarte emmer en plaats deze om de stek heen in de grond. Zo komt en blijft ook het water bij de wortels van de stek als ik deze water geef.

Hoge verwachtingen, maar er gebeurt haast niets. Of toch? Aan het eind van het eerste jaar lijkt de stek een paar centimeter gegroeid. Maar dat lage groeitempo blijft zo en in een van de volgende jaren lijkt het walnootje weg te kwijnen, met misschien maar drie bladeren. Na een jaar of zeven is er toch een miniboompje ontstaan van misschien 70 centimeter hoog. Maar veel is het nog steeds niet. Tamelijk laag aan het stammetje steekt een solitair takje min of meer haaks uit terwijl bovenin wel zoiets als een gespreid takkenkroontje lijkt te ontstaan. Tja, zo klein en dan al snoeien? Nog maar een jaar wachten. Een snoeivoorschrift op internet gebiedt voor de walnoot snoeien in de zomer; maar heb ik wel precies die walnootsoort? Het moet toch maar gebeuren, op hoop van zegen, het haakse takje gaat eraf.

De border waarin de walnoot staat, ligt naast een beukenhaag van toen al zeker 130 centimeter hoog. Pas gaandeweg het seizoen en pas gaandeweg de dag piept de zon over de beukenhaag en beschijnt de top van de walnoot. Is dat de beslissende factor? Vanaf ongeveer het achtste jaar versnelt de groei van Wallie, zoals mijn zoon mijn boompje spottend is gaan noemen. En het blíjft rap gaan! Ik maak een flink grotere plek rond het stammetje vrij van andere planten en snij de zijkant van de plastic emmer eromheen door; nu is de walnoot vrij!

In de jaren die volgen wil ik wel eigen walnootjes aan mijn walnotenboompje kijken! Maar er is geen nootje te zien. Ik weet trouwens niet eens hoe een walnotenvrucht eruit ziet; maar dat bekijk ik op het bedrijf waar ik mijn groenten koop, waar ook enkele walnotenbomen staan, zo weet ik.

En dan vertelt een tuinbouwer mij dat niet alle walnotenbomen vrucht dragen…
Dat is dan wel heel jammer. Dan let ik maar op de vorm: wat is mijn walnoot een mooie boom aan het worden! En ik help mee, door er zomers een enkele tak af te durven snoeien.

In 2014 gebeurt het niet meer door mij verwachte: er groeien enkele ronde groene knoppen aan de walnoot, welgeteld vijf! En jawel en toch, het zijn walnootjes in de dop en mijn boom is wél vruchtdragend!

Op mijn zomerverjaardag van 2015 krijg ik een antiquarisch exemplaar van het Deventer Bomenboek cadeau. Ik wist wel van het bestaan van een Deventer Bomenstichting maar niet van dit prachtige Bomenboek. In twee dagen lees en bekijk ik Lente, Zomer, Herfst en Winter in dit boek. Wat een prachtige en lezenwaardige uitgave!

Achter in de uitgave staat dat het Deventer Bomenboek doorgroeit en dat je in www.deventerbomenboek.nl verhalen over bomen in de eigen woonplaats leest en kunt

plaatsen. Welnu, zo besloot ik, laat ik dan mijn verhaal over ‘Een walnoot door een eekhoorn’ eens voor de Deventer Bomenstichting en voor mijzelf opschrijven, tevens bij wijze van dank aan de schenker van het Bomenboek. En dat is hierbij gebeurd, op deze 7e augustus van 2015,een van mijn laatste zomervakantiedagen.

Voordat ik in de ochtend aan dit verhaal begon, heb ik twee foto’s gemaakt van mijn walnotenboom. Ik was nieuwsgierig hoe hoog mijn ‘boompje’ inmiddels is geworden en voor de meting heb ik mijn ladder ernaast gezet. Het topje is inmiddels bijna vijf meter hoog. Er zitten dit jaar wel 25 walnotenvruchten aan, zelfs nadat ik in de afgelopen weken enkele takken met vruchten heb gesnoeid, om rechtop onder mijn boom door te kunnen lopen. De tweede foto laat mijn door de zon beschenen walnoot zonder trap en ladder zien, met een goed beeld van de locatie waar deze wortel schoot in de volle grond en met op de achtergrond een stuk van de singel waar de eekhoorn huisde die mij de walnoot bracht.

Ik onderteken met het pseudoniem, dat ik sinds mijn middelbare schooltijd koester, nadat ik voor mijn Engelse lijst ‘The Jacaranda Tree’ van de Britse schrijver H.E. Bates had gelezen. Want als iemand lyrisch over een boom heeft geschreven, is hij het wel.

 

J. Tree

 

Een walnoot door een eekhoorn – J. Tree, 7 augustus 2015